Liever geen informatie

Er zijn zo van die momenten dat je alleen je boeiende gedachteleven hebt om de tijd te doden. Je ligt bijvoorbeeld op de spoedafdeling te wachten tot de arts je brandwonden komt onderzoeken.

Je kijkt met een van pijn vertrokken gezicht wat rond en wat je ziet, geeft je niet veel redenen tot vrolijkheid. Messen, tangen, plakkers, verbanden, mondmaskers, iets wat op een stofzuiger gelijkt en een soortement boor. Helemaal te bar wordt het als je de poster op de deur ziet: ‘Acute behandeling van brandwonden’.

De schrik slaat je om het hart: je leest die poster en je realiseert je wat je te wachten staat. Er zal misschien wel arterieel bloedgas gebruikt worden in verband met oxyhemoglobine? Of een bronchoscopie met een flexibele bronchoscoop? Wie weet krijg je zelfs een verblijfscatheter met een urimeter om de urineproductie te controleren?

Man, man, je wil het allemaal niet weten.

Of erger: stel je voor dat de arts zo dadelijk na elke stap even moet gaan checken welke de volgende stap is? Zo’n beetje zoals de hobbykok die een nieuw recept gaat uitproberen. Die dokter die achter elke stap een afdruk van een bebloede wijsvinger achterlaat, geruststellend is het allerminst.

Of nog erger: je ligt daar en je merkt dat de arts een van de stappen gewoon overslaat? Heb je dan het lef om te zeggen ‘Euh dokter, ik denk dat u iets vergeten bent?’ of ‘Dokter, zou u niet beter eerst even een maagsonde plaatsen?’ Je mag er niet aan denken dat je daar ligt af te zien en gelijk ook nog de kwaliteit over de geleverde prestaties gaat controleren.

Enfin. Zonder die poster zou je er een pak geruster op zijn en je in peis en vree kunnen overleveren aan je boeiende gedachteleven. De informatie mag dan we oké zijn, maar als je ze op de foute plek en het foute moment aanbiedt, doet ze meer kwaad dan goed. Doe mij dan maar een mooi zeezicht op die deur. Of een alpenlandschap. Desnoods zelfs een zigeunerin met traan.